Philosophia Stoica orta est Athenis circa annum 300 a.C.n. a Zenone Citieo. Stoici docebant virtutem esse summum bonum vitae humanae, et sapientem esse eum qui secundum rationem et naturam vivit. Felicitas, secundum Stoicos, non venit ex rebus externis, sed ex habitu interiore animi.

Clarissimi philosophi Stoici fuerunt Seneca, Epictetus, et Marcus Aurelius. Seneca, Romanus scriptor et consiliarius imperatoris, multa de patientia, ira, et fortuna scripsit. Epictetus, servus liberatus, docebat discipulos suos non curare de rebus quas non possunt mutare. Marcus Aurelius, imperator Romanus, in libro suo "Meditationes" cogitationes suas de vita et morte exposuit.

Stoicismus docet nos accipere res sicut sunt, sine lamento aut metu. Si aliquid malum accidit, oportet nos interrogare: "Estne hoc sub potestate mea?" Si non est, tunc relinquendum est; si est, agendum est. Haec philosophia utilis est etiam in vita moderna, ubi multi homines anxietatem patiuntur ob incertitudines et pressiones sociales.

Stoici credebant mundum regi ratione divina, et hominem esse partem huius ordinis. Ergo, vivere secundum naturam est idem ac vivere cum ordine universi. Philosophia Stoica non est abstracta theoria, sed modus vivendi.

Virtus, tranquillitas animi, et libertas interior sunt dona Stoicorum.